Auteur: Kirsten
Te vinden op: Instagram
Feedback gewenst?: ja, van zowel Papieren Zwaard als andere schrijvers en lezers! Onze feedback vind je onderaan, en daar kun je als lezer ook je feedback (en complimentjes) achterlaten!
Het wordt beter
De openingsceremonie van het nieuwe jaar was precies zoals ik had verwacht. Verschrikkelijk.
Ik haat sociale gelegenheden en ik haat evenementen. Een slechtere manier om het schooljaar af te trappen kan ik me niet indenken. Mijn ouders hadden me nog niet afgezet of ik voelde de ogen van mijn klasgenoten al in mijn rug prikken.
Tijdens de ceremonie stond ik alleen, maar dat is niets nieuws. Het gefluister is echter iets waar ik nooit aan zal wennen.
“Oh god, zij is terug.”
“Ik was vergeten dat ze bestond.”
Pas toen de rector zijn toast had uitgebracht, kon ik de zaal eindelijk verlaten. Ik heb mijn best gedaan het gegniffel te negeren terwijl ik me de ruimte uit worstelde.
In de hele school heb ik maar één veilige plek om me terug te trekken. De bibliotheek. Een doolhof aan schappen vol boeken, groot genoeg om in te verdwijnen.
Normaal is de bibliotheek gesloten na tienen, maar ik heb de sleutel van de conciërge gekregen de allereerste keer toen ik hier mijn hart kwam uithuilen. Ik zat in mijn eerste jaar en hij kon het niet verdragen me weg te sturen.
Het donkerste hoekje van de hele bibliotheek is achterin bij de encyclopedieën. Ik nestel me op het plekje wat ik onderhand goed ken. De lak op de vloer is weggevaagd en de boeken waar ik mijn rug tegenaan leun zijn minder stoffig dan de andere.
Er woont een kat in de bibliotheek. Ik weet zijn naam niet, maar hij is er altijd om me gezelschap te houden, ook nu. Ik aai hem over zijn hoofd en slik in stilte mijn tranen weg.
Dan klinkt er een geschuifel. Het is een vrouw die ik niet ken, maar ze lacht vriendelijk, dus ik zeg niks. Ze lijkt een beetje op mijn moeder, alleen haar haar is lichter. Blond, net als dat van mij.
Ze knielt naast me neer. “Dat was niet aardig van ze, wat ze daar over je zeiden.”
Ik had haar niet gezien tijdens de ceremonie, maar blijkbaar was ze erbij. Mijn wangen worden rood. Ik had het ook niet moeten pikken. Sterker nog, ik had iedereen maar beter de hele dag uit de weg kunnen gaan.
“Het is niet jouw schuld,” zegt ze alsof ze mijn gedachten leest. “Ik weet hoe vervelend het is.” Dan pakt ze mijn hand en ze knijpt er zachtjes in. “Maar het wordt beter. Ik beloof het je.”
Ik staar naar onze handen en ik frons. “Dat kun je helemaal niet beloven.”
“Ik wel,” zegt ze met een guitige glimlach. “Sterker nog, ik weet het heel erg zeker.”
Ik kijk met grote ogen naar haar op. Ik wil dat ze gelijk heeft, maar ik zou niet weten hoe.
“Hoe lang nog?” vraag ik.
Ik zie haar twijfelen. “Een paar jaar,” zegt ze uiteindelijk, maar haar stem is hoopvol. “Je moet het volhouden.”
Ik weet niet waarom, maar iets aan haar doet me denken aan een oudere zus die ik nooit heb gehad.
Ik knik. “Dankjewel.”
Altijd fijn als je oudere zelf goede raad kan geven en mooi hoe het duidelijk is zonder dat je het helemaal expliciet noemt.
De ellende van nare klasgenoten is voelbaar, evenals hoezeer de bibliotheek als thuis voelt. Bij het omschrijven van haar plekje maak je het ook heel echt en persoonlijk door de specifieke detaild. Die zou ik ook wel willen weten bij het sociale stuk ervoor.