Peter staat een moment stil terwijl de verse sneeuwvlokken om hem heen dwarrelen. In de verte hoort hij het gelach van jonge stemmen. Hoopvol dat hij toch de bewoonde wereld terug gaat vinden gebruikt hij zijn laatste energie om door te lopen. Net als hij bij een tuinhek aankomt en in de felblauwe ogen van een van de kinderen kijkt, zakt hij uitgeput in elkaar. Het laatste dat hij ziet is een sneeuwpop met een rode sjaal.
De geur van kaneel, zo moet de hemel ruiken. Peter opent zijn ogen. Hij ligt in een zacht bed in een eenvoudige slaapkamer. Iemand heeft hem droge kleren aangetrokken. Het voelt wat ongemakkelijk, maar hij probeert dit van zich af te zetten terwijl hij voorzichtig de kamer uit loopt. Zijn benen voelen nog steeds zwak, en in de hal struikelt hij bijna over de kat. Plots ziet hij weer die blauwe ogen. ‘Mam, hij is wakker!’ roept het meisje, waarop een jonge vrouw aan komt rennen. ‘Dank je Mary. Goedemorgen Peter, ik zal je naar beneden helpen.’ De vrouw ondersteunt hem terwijl ze de trap af gaan. In de warme keuken blijkt dat er nog veel meer kinderen in het huis zijn. De hele eettafel zit vol. De jonge vrouw geeft hem een bord met pap en een kaneelbroodje. ‘Het is tijd om weer wat aan te sterken, je hebt een zware wandeling achter de rug.’
Terwijl Peter zit te eten is de vrouw druk met de zorg voor de kinderen. Het is duidelijk dat ze niet allemaal biologisch haar kinderen kunnen zijn. Sommigen noemen haar mama, anderen noemen haar bij wat hij aanneemt dat haar naam is. Ogy, de naam komt niet veel voor, maar het brengt herinneringen bij hem naar boven. Hij herinnert zich de verhalen over een draak die kinderen verzamelt in plaats van goud. Met een glimlach bedenkt hij dat het mensen zoals deze vrouw moeten zijn op wie de verhalen zijn gebaseerd. Geen wonder dat de kinderen haar Ogy noemen, bedenkt hij als hij om zich heen kijkt.
Als Ogy zijn autosleutels bij hem op tafel legt, kijkt ze hem vragend aan. ‘Dat ziet eruit als een sleutel, maar hij is wat vreemd. Vergeef me mijn nieuwsgierigheid, maar waar is hij voor?’ Peter begint uit te leggen dat de sleutel voor zijn auto is, en dan wat een auto eigenlijk is. Terwijl hij Ogy aankijkt beseft hij dat haar irissen een warm geel zijn. En zijn dat bronzen schubben in haar nek? ‘Je bent wat oud voor mijn verzameling, maar je bent welkom tot we een manier hebben gevonden om je terug te krijgen.’ Ze klopt op zijn hand. ‘Eet nog wat, je hebt het nodig.’
Feedback Papieren Zwaard
Dit verhaal leest zeker lekker weg. De schrijfstijl is fijn en de beschrijvingen zorgen ervoor dat je een goed beeld hebt van waar het zich afspeelt. Het is tof hoe het tijdreizen eigenlijk heel subtiel in het verhaal is verwerkt: de focus ligt juist op Ogy’s bijzondere huis, waar Peter als een vreemdeling terecht komt.
De plot twist dat Ogy eigenlijk de draak is, is erg leuk gedaan! Om het nog beter te laten landen bij de lezer, zou je het moment dat Peter zich het verhaal over de draak herinnert wat naar voren kunnen verplaatsen, voordat hij bij het huis terecht komt bijvoorbeeld. Dat zorgt ervoor dat er bij de lezer al een belletje gaat rinkelen wanneer ze het huis vol kinderen zien. Nu volgen de set up en pay off elkaar iets te snel op, waardoor je als lezer minder beloond wordt voor je oplettendheid.
Let er ook op dat je, telkens wanneer je een nieuw personage aan het woord laat, een enter gebruikt. Dat leest wat prettiger omdat de lezer dan in één oogopslag kan zien dat een ander personage spreekt.
De laatste zin is een mooie bevestiging dat Ogy eigenlijk de draak is uit de verhalen die Peter kent. Het zet je als lezer aan het denken: is Ogy goedaardig? Zijn de kinderen daar uit vrije wil, of heeft ze ze gestolen? En hoe veilig is Peter daar eigenlijk? Het is een leuk verhaal dat zeker naar meer vraagt!
Dit verhaal zie ik echt helemaal voor me. Er gebéúrt niet zo veel, maar je vertélt wel een heleboel. Mooi!