Auteur: Arlette
Te vinden op: Instagram
Feedback gewenst?: ja, van andere schrijvers en lezers. Wil je feedback of complimenten achterlaten, dan kan dat onderaan deze pagina!
Stroming
Het was nog vroeg en donker toen Thomas de bibliotheek binnen sloop. Het bevende vlammetje van de kaars die hij vasthield wierp lange schaduwen over de boekenkasten. Even stond hij stil en haalde hij diep adem, overweldigd door de geur van oude boeken.
Als ik later groot ben ga ik honderd verhalen schrijven.
De stem kwam uit het niets. Thomas wist dat het enkel zijn verbeelding was geweest , maar draaide zich toch om. Het enige wat hij zag was zijn eigen verschrikte blik in de oude spiegel tegen de wand. Hij zag er slecht uit. De wallen onder zijn ogen logen niet, hij sliep al weken nauwelijks. Iedere avond ging hij naar bed, verlangend naar de bibliotheek, en ‘s ochtends kon hij zich rond een uur of vijf niet langer bedwingen en daalde hij af in het grote, eenzame huis om de kamer nog een keer te bezoeken.
Hij zette de kandelaar neer op het bureau voor de spiegel en ging zitten. Voor hem lag een klein, rood boekje met een leren kaft: Thomas’ meest kostbare bezit. Hij sloeg het open op de laatste pagina.
‘Twaalf maart negentiendrieëntachtig, de rivier.’
De kaars doofde. Even was er enkel zwart. Toen begon de spiegel zachtjes licht te geven. Het oppervlak kolkte, en een paar seconden later zag Thomas een prachtig landschap, met een kalme, meanderende rivier, struiken die vol in bloei stonden, en twee jongens, met hun voeten in het water.
Hij stak zijn hand uit, en voelde de stroming van de rivier tegen zijn kuiten en de warmte van een lichaam aan zijn zijde. De bibliotheek verdween, en toen was er alleen nog het verleden.
‘…en toen had ik wel een volgend hoofdstuk bedacht, maar nu weet ik niet wat ik met het einde aanmoet,’ besloot Harry, naast hem, zijn verhaal. Thomas moest lachen.
‘Zo maak je nooit iets af.’
‘Ooit wel,’ protesteerde Harry, die hem een schouderduwtje gaf, ‘je zal het zien!’
De zon scheen op Harry’s gezicht vol sproeten, en Thomas deed zijn best om het allemaal in zich op te nemen. De zoon van zijn vader’s zakenpartner, zijn beste vriend.
‘Ik geloof er niets van,’ zei hij plagend, ‘maar als het je lukt wil ik een handtekening.’
In plaats daarvan kreeg hij een kus op zijn wang, die zo echt voelde dat hij wenste dat hij hier voor eeuwig kon blijven.
‘Heer Thomas?’
Hij vloekte, en Harry’s grijns was het laatste wat hij zag. Toen was hij terug in het bibliotheek, de zon scheen inmiddels door de ramen. Zijn handen lagen beschermend over het rode dagboek.
‘Wat?’ snauwde hij naar de schoonmaakster in de deuropening.
‘Het spijt me, meneer, de chauffeur is gearriveerd.’
Thomas deed het dagboek in de lade van het bureau. Het was vijf jaar geleden dat Harry tijdens een zwempartij bijna was verdronken, en al vijf jaar ging hij iedere week trouw op bezoek in het ziekenhuis. Harry had nooit een boek af kunnen maken, zelfs het dagboek ging niet verder dan 12 maart.
Ooo wat een pijnlijk en verdrietig einde. Je had me echt helemaal meegesleept zodat ik ‘m voelde raken. Nice!