Ik ben een schrijver, zeg ik met 20 tabbladen op het scherm, waarvan mijn schrijfdocumentje zelf open staat, maar in geen weken is aangeraakt. Ja hoor, ik schrijf echt heel graag, zeg ik, terwijl ik van alles doe om het moment dat ik echt moet gaan typen uit te stellen. Eventjes door Insta scrollen, oh ja, ik moest nog stofzuigen, en heeft de kat al eten gehad..? Maar dat schrijven gaat goed hoor. Dat boek komt er wel. Ooit. 
Schrijven is hartstikke leuk, dat hoef ik jullie hoogstwaarschijnlijk niet te vertellen. Maar hoeveel passie je er ook voor voelt, soms kan het verdomde lastig zijn om er eens echt goed voor te gaan zitten en het ook daadwerkelijk te doen. Dat kan verschillende redenen hebben. Mijn eigen valkuil vaak perfectionisme. Dan wil ik enorm graag aan de slag, maar ben ik bang dat ik het nooit zo uit mijn handen ga krijgen als ik het wil. Vooral het feit dat ik altijd even terug wil lezen waar ik was gebleven kan onredelijk spannend voelen. Hoe langer er tussen mijn schrijfsessies zit, hoe banger ik ben dat wat ik op papier heb gezet voor geen meter leest.
In zo’n situatie ga ik zitten om te schrijven, maar grijp ik in plaats daarvan honderd andere dingen aan om dat vooral niet te hoeven doen. Nog even social media checken, een mailtje sturen, appen met vrienden, of in het ergste geval in een YouTube deep dive verdwalen en pas een uur of twee later weer bovenkomen met 101 feitjes over inktvissen. Het resultaat: ik zet misschien twee halfhartige regels op papier, en daar blijft het bij.
Het uitstellen is een coping mechanism, maar natuurlijk geen remedie voor mijn perfectionisme. Het enige wat het doet, is ervoor zorgen dat ik niet schrijf, en daar wordt mijn werk (of het nu goed is of kwakkelt) op geen manier beter van. You can’t edit a blank page: als je niets schrijft, heb je ook niets om te verbeteren en te polijsten.
Natuurlijk is uitstellen niet altijd 100% slecht. Dingen zoals research doen, andere boeken lezen, denken over schrijven, plotten en inspiratie opdoen mogen zeker onder het kopje ‘schrijven’ gerekend worden. Lukt het je een dag niet om woorden op papier te zetten, maar ben je wel een flinke stap verder gekomen in het uitdenken van je magic system? Lekker bezig! 
Wanneer je merkt dat je een keer niet aan het schrijven van scènes toe bent, zijn dit mooie manieren om toch met je verhaal bezig te zijn en voortgang te boeken.
Maar toch komen we er niet onderuit: om een verhaal af te krijgen, moeten er toch echt woorden op papier. Schrijven is hoe dan ook een kwestie van gewoon doen. Wanneer je bent zoals ik, en geneigd bent het schrijven door welke mentale drempel dan ook vooral lekker uit te stellen, kan het helpen om routine te scheppen. Kies vaste tijden uit waarop je normaal gesproken geen andere plannen hebt staan. Bijvoorbeeld een doordeweekse avond na werk of school. Zorg dat dat echt jouw schrijfmomentje wordt, en bewaak dat momentje goed. Als je jezelf vaak genoeg dwingt er op een vast moment even voor te gaan zitten, wordt het vanzelf routine.
Hieronder geef ik je wat tips die voor mij goed werken om mezelf aangeslingerd te krijgen!
(Let wel: deze tips werken zeker niet voor iedereen, en ik val zelf regelmatig nog in de uitstel-valkuil (ondanks het feit dat schrijven mijn beroep is en het me in een professionele setting wél lukt mezelf te dwingen), alle tips ten spijt. Een brein hebben is lastig als hij tegen je werkt. Haal er vooral uit wat nuttig is voor jouw werkwijze, en succes met schrijven! )
Laatst vroegen we jullie in een poll op Instagram of het jullie leuk leek om samen met ons een vast schrijfuurtje in het leven te roepen. De beste (doordeweekse) dag daarvoor bleek de woensdagavond te zijn, dus de komende tijd gaan we proberen die te organiseren en er vooral in te houden! Blok woensdag de zeventiende dus zeker ook even in je agenda. Van 20:00 tot 21:00 gaan we schrijven!
…Schreef ik dit blog om het schrijven uit te stellen? Misschien… Maar nu ga ik echt aan de bak met mijn herschrijf, doei!