In een donker onbeheerst bos hier ver vandaan, waar de lichtgevende paddenstoelen groter zijn dan de bomen. En de slangen de enige ongevaarlijke dierlijke wezens zijn, is Sorin druk bezig met het maken van een brouwsel. De bewoners van het bos worden weer veel aangevallen door de draken. Ze hebben medicijnen nodig om de wonden te verzorgen die ze overhouden aan de hevige gevechten met de dieren. 

‘Dat die draken nooit rust nodig hebben.’ zegt Sorin geïrriteerd tegen Levana, zijn melkwitte slang. ‘Iedereen heeft last van ze.’ 

‘Sss…’ sist de slang terug. Veel meer antwoord krijgt hij natuurlijk niet. Het is donker in het huis. Er branden veel kaarsen, maar de lichtbron blijft klein.  

‘Ik zal eens beginnen met de medicijnen voordat ze weer ongeduldig voor de deur staan.’ zegt Sorin. Hij haalt zijn hand door zijn warrige krullen en begint de ingrediënten bij elkaar te zoeken. Zijn ogen glijden over de grote kast waarin alle kruiden gesorteerd staan. Hij heeft vijf dingen nodig. Namelijk: Blauwe honing, drie schubben van de vuurslang, roodlicht, haren van de grijze wolf en water uit het Alora meer. Sorin pakt de spullen bij elkaar en zet ze op het zwevende werkblad in het midden van de kamer. De ketel waar alle ingrediënten straks in moeten heeft hij al op het vuur gezet. Dan hoeft dat straks niet meer te gebeuren. ‘Eerst moet het water uit het Alorameer erin.’ zegt Sorin die het flesje pakt waar het water inzit. Het Alorameer ligt diep in het bos. Sorin haalt het in de nacht op. Het meer is omringd met de grootste lichtgevende paddenstoelen waardoor het in de nacht makkelijker te vinden is. Hij doet het water er alvast in zodat dit kan gaan koken. Het gaat spetterend in de ketel. ‘Dan moeten de schubben van de vuurslang erin.’ Levana begint boos te sissen. ‘Sorry Lev… Maar dat heb ik echt nodig in het recept. Ik steel liever ook geen dingen van je vrienden.’ De slang schudt zijn kop en rolt zich dan weer op. Sorin pakt de schubben en snijdt ze in kleine stukjes. ‘Dit gaat er dan ook bij.’ Hij loopt naar de ketel en sprenkelt dit erdoorheen. Sorin maakt met zijn hand een draaiende beweging boven de pot. De inhoud begint te mengen. Na heel veel oefenen is het hem gelukt om dit te kunnen. Objecten verschuiven lukt nog niet echt, maar dingen mengen gaat dus al! Er komt een zware geur van de vloeistof af die niet echt lekker ruikt. 

‘Sss…’ sist Levana. Slangen kunnen natuurlijk heel goed ruiken en deze geur staat haar duidelijk niet aan. Sorin heeft zijn hand ook al voor zijn neus geslagen om de geur tegen te gaan. 

‘Nu moet snel de blauwe honing erbij! Dan is deze vieze geur weg!’ Hij loopt weg bij de ketel en pakt de pot met de blauwe honing. Hij weet niet hoe snel hij de dop ervan af moet draaien en de pot op de kop moet houden zodat de dikke vloeistof in het mengsel loopt. De blauwe honing druipt er langzaam uit. Op het moment dat de vloeistof het mengsel aanraakt verdwijnt de geur al. Sorin haalt zijn hand voor zijn gezicht vandaan en Levana ontspant ook weer. ‘Wat stinkt dat spul zeg. Verschrikkelijk!’ Er zit al snel genoeg honing in. ‘Dan nog de haartjes van de wolf.’ Dit zijn er maar een paar omdat de genezende kracht erg sterk is! De haartjes zitten in een klein buisje met een kurk erop. Sorin grist het van het zwevende blad af en haalt de dop eraf. Heel voorzichtig haalt hij de haartjes er met een pincet, gemaakt van muizenbotjes, uit. Het buisje legt hij aan de kant en hij laat de haartjes boven de pot los. Sorin begint met zijn hand boven de pot weer te draaien. Het mengsel krijgt nu een blauwe kleur, dat komt door de blauwe honing. Maar als straks het rode licht erbij komt verandert de kleur weer. ‘Kom Levana! Ik ga het rode licht erbij doen.’ De slang doet gelijk haar kopje omhoog en haar oogjes beginnen te glinsteren. Dit vindt ze het leukste onderdeel. Terwijl Sorin door blijft roeren pakt hij van zijn werkblad een buisje. Er vliegt steeds een rood licht druk heen en weer in het buisje. Levana kijkt er met grote ogen naar. ‘Nu moet ik snel werken.’ zegt Sorin. ‘Dus je moet me niet afleiden.’ Levana knikt terwijl ze sist. Sorin stopt met roeren en haalt voorzichtig de dop van het buisje. Snel draait hij het buisje om en hij houdt zijn hand ernaast. Het licht wil namelijk snel naar buiten vluchten, maar dat moet natuurlijk niet. Hij draait met zijn hand om het licht heen waardoor het wel in de ketel moet gaan. ‘Kom op!’ zegt Sorin als het hem te lang duurt. Het vraagt veel kracht van hem. Levana kijkt er met grote ogen naar en sist af en toe. En dan gaat het licht er eindelijk in. ‘Yes!’ zegt Sorin blij. Hij begint gelijk te roeren. De vloeistof begint nu paars te worden en te glinsteren. Levana blijft er geobsedeerd naar kijken. Sorin stopt met roeren en kijkt er trots naar. ‘Zo dan kunnen onze wonden, die de draken aanrichten, ook weer helen.’ Sorin haalt zijn hand door zijn haar en kijkt dan weer naar zijn kast. ‘Het moet nog in een potje!’ bedenkt hij zich opeens. Sorin zet een paar grote stappen en gaat met zijn hand langs de potjes en flesjes die hij heeft. Ze rinkelen zachtjes. ‘Ah kijk, deze is wel geschikt!’ Hij haalt het potje uit de kast en loopt weer naar de ketel. Hij houdt voorzichtig zijn hand op waardoor de vloeistof al vanzelf in het potje gaat. De geur kruipt door de hele kamer heen. Het potje zit tot de rand toe vol als Sorin de dop erop draait. ‘Nou Levana dan kunnen we dat straks weg brengen en de mensen gaan helpen.’ De slang sist tevreden.