Grafiber
‘Eigenlijk zijn we allemaal tijdreizigers,’ verklaarde River, terwijl ze nog een slok bier nam.
Julia schoot in de lach. ‘Hoe bedoel je?’
‘Nou ja, we bewegen allemaal door de tijd.’ River streek een pluk felblauw haar uit haar gezicht. Haar wangen gloeiden. Misschien moest ze het toch iets rustiger aan doen, anders zou ze er morgen spijt van krijgen. ‘Maar we kunnen alleen vooruit, en niet terug,’ zette ze haar betoog voort.
Julia knikte langzaam. ‘Elke seconde die voorbij gaat, komt niet meer terug.’ Ze wees naar de eettafel waar alle speelstukken van Terraforming Mars door elkaar lagen. ‘Anders had ik vast wél kunnen winnen,’ mopperde ze. Daarna volgde een giechel. ‘Wat als we wél terug in de tijd kunnen?’
‘Zeg, ik ben niet gestoord.’ River schudde haar hoofd. De kamer draaide een beetje. Even bestudeerde ze Julia’s onnatuurlijke groene ogen. Het was één van de dingen die River zo mooi vond aan haar.
‘Maar… Nee, ik moet het eigenlijk niet zeggen.’ Julia hikte.
‘Nu moet je het dus wel vertellen.’
‘Oké dan.’ Julia stond op, wankelde even, en leidde River naar haar slaapkamer. Op de bodem van haar kledingkast stond een grote houten kist. River keek hoofdschuddend toe hoe Julia een sleutel uit haar dressoir pakte en de kist naar zich toe trok.
‘Er zit toch geen lijk in, hè?’ zei River.
‘Doe niet zo gek.’ Julia sloeg het deksel open en tilde een zwarte bodysuit uit de kist. Het materiaal glom buitenaards in het licht van de schemerlamp.
Een rilling liep over Rivers rug. Ze knielde naast Julia en liet haar hand over de stof gaan. Het voelde koud, soepel, maar wekte de indruk dat het zomaar een kogel zou kunnen tegenhouden. Even beeldde ze zich in hoe Julia’s rondingen zouden uitkomen onder het materiaal.
‘Wat is het?’
‘‘Het is een ruimtepak van grafiber,’’ zuchtte Julia. ‘Uit de toekomst.’
River wenste dat ze haar bier van beneden had meegenomen. ‘Grafiber,’ giechelde ze.
‘Het is stof gemaakt van grafeen, een hele dunne laag koolstof.’
‘Hoe weet je dat het uit de toekomst is?’
‘Omdat dit materiaal nog niet bestaat,’ zei Julia met zo’n plechtig gezicht dat River haar bijna geloofde.
‘Wat houd ik van je fantasie,’ zei River, en ze drukte een kus op Julia’s lippen.
De volgende ochtend bonkte Rivers hoofd zo hard dat ze er wakker van werd. Haar keel voelde aan als schuurpapier. Liever bleef ze in bed liggen, maar toch zocht ze haar weg naar de keuken voor een slok water. Onderweg ving ze een glimp van haar afgematte gezicht op in de spiegel.
Kennelijk was ze gisteren vergeten de radio uit te zetten, want het ding wauwelde nog: ‘…ruimtepakken. Deze nieuwe techniek maakt het mogelijk om vezels van grafeen te maken, genaamd grafiber. De volgende stap is om een stof te ontwikkelen die…’
River drukte de radio uit. Kennelijk was de alcohol nog niet helemaal uitgewerkt. Ze keerde terug naar de slaapkamer en keek met een glimlach naar Julia, die nog sliep.
Feedback Papieren Zwaard
Veel van de ingezonden verhalen zijn wat meer op het verleden gericht, maar dit verhaal toont een kijkje in de toekomst. De sterke en interessante openingszin trekt de lezer direct het verhaal in, wat door de levendige dialoog van begin tot eind interessant blijft.
Het einde is goed gevonden, maar voelt alsof het nog net niet helemaal afgerond is. Als je het nog iets meer zou spelen dat grafiber een grap of verzinsel van Julia, dan voelt de laatste alinea meer als een plot twist. Maar, om eerlijk te zijn, voor 500 woorden is het einde lang niet gek!
Al met al is de schrijfstijl lekker vlot en leest het goed door. Dank je wel voor de leuke inzending!
Dit is precies het soort verhalen waarvan ik denk: ik wou dat ik dit zelf kon meemaken!
De grote vraag die me vasthoudt is: is Julia nog steeds vrijwillig in deze tijd of zit ze vast? Dit vraagt naar meer avonturen!