Voorbode
Ik had niets verteld van de droom die ik vannacht had. Nu fluisterde ik alsnog: “Ik volgde een cluster katten door de sneeuw, hun vachten dik om de kou te weren. Één van hen droeg een rode sjaal, stevig om diens nek gebonden. Achter ons hoorde ik het gehuil van een naderende sneeuwstorm.”
Een koude windvlaag blies langs me heen, deed me huiveren. Met mijn lippen op elkaar onderbrak ik de herinnering. Een spreuk die ik weigerde te voltooien.
Het was gewoon een bizar tafereel, een onzinnige gedachteflard. Waarom voelde het zo noodlottig?
Het was een ander leven toen ik hem eerst leerde kennen. We waren jonger. Minder getekend door de wreedheden van het leven. De vrienden die we zouden maken, leefden nog. En hij…
Ik schudde traag mijn hoofd. Zij, verbeterde ik mezelf. Het was een ander leven toen ik háár leerde kennen.
Peinzend keek ik naar de tent waar ze lag te slapen, een vriend door de eeuwen heen. Iemand die, net als ik, oorlogen en stormen had overleefd. Iemand die me zonder aarzelen hielp bij een onduidelijke, barre queeste, zelfs al had ik haar in geen jaren gesproken. Had ze überhaupt getwijfeld?
Met een zucht sloot ik mijn ogen, luisterde. In de bergen was het echt stil. Omringd door giganten wordt je al snel zwijgzaam, zelfs als er zoveel bij te praten is.
Die middag hadden we onze eerste echte gesprek gehad sinds het begin van de reis. Zij zat op een steen, speelde afwezig met haar sjaal. Ik was naast haar komen staan.
“Ik heb je brieven geschreven al die jaren,” zei ze zachtjes. Geschreven, maar nooit gestuurd. Stille overpeinzingen om haar eenzaamheid mee te vullen.
Beschaamd keek ik uit over de vallei. “Je wist niet waar ik was. Ik had het je moeten laten weten.”
Ze schudde haar hoofd, stelde me gerust met wrange waarheden. Afstand kon een zegen zijn. En ze had in de tussentijd niet stilgezeten. “Je zou kunnen zeggen dat ik de sleutel tot mezelf gevonden heb.”
Dat maakte mij nieuwsgierig. Weemoedig dacht ik terug aan onze hechte band en makkelijkere tijden. Ik wilde die afstand van jaren wanhopig graag verkleinen. Misschien was het brutaal toen ik vroeg: “Is het een sleutel die je wilt delen?”
Ik opende mijn ogen, een glimlach op mijn lippen. We hadden de afstand overbrugd. Zij had dat gedaan. Openhartig vulde ze de gaten in mijn kennis op, vertelde over de spiegels waar ze in had moeten kijken om vooruit te gaan. Zo hield ze mij ook een spiegel voor. We hoefden niet altijd te vluchten voor onze angsten. Ik moest kunnen vertrouwen op anderen.
Langzaam vervaagde mijn glimlach.
Ze lag nu vredig te slapen, nietsvermoedend.
We waren herenigd. Alles was goed.
Uitdagend staarde ik de hemel in. Zachtjes vervolgde ik: “Plotseling draaide de kat met de rode sjaal zich om en rende langs me heen. Toen ik me omdraaide, zag ik jou. Je viel. En je sjaal kleurde de witte sneeuw rood als bloed.”
Feedback Papieren Zwaard
De interpretatie van tijdreizen is in dit verhaal erg bijzonder uitgewerkt. Het lijkt alsof de personages reïncarneren, en daarbij dezelfde missie behouden. Een originele invalshoek die erg leuk was om te lezen! Ook wordt de lezer duidelijk vertrouwd om het overkoepelende verhaal zelf bij elkaar te puzzelen, wat erg knap gedaan is.
De wereld waarin het verhaal zich afspeelt en de verschillende locaties blijven nog wat onduidelijk. Vooral de plekken waar de personages zich bevinden kunnen nog een beetje uitwerking gebruiken, om de lezer in de eerste alinea bijvoorbeeld wat houvast te geven. Iets meer context zou het verhaal (in de vorm van flash fiction) nog sterker maken. Als lezer voel je dat er iets noodlottigs staat te gebeuren, dat de droom misschien wel voorspellend is en de vrede die de personages hebben gevonden niet eeuwig kan duren. Toch blijft er nog veel onduidelijk, waardoor het punt van het verhaal misschien aan mensen verloren gaat. Misschien is dit een onderdeel van een groter verhaal waar je aan werkt?
Een van de sterkste kanten van dit verhaal is de atmosfeer, die ervoor zorgt dat je als lezer helemaal op kan gaan in het verhaal. Je kunt je laten meevoeren door de gedachtegang van het hoofdpersonage. Het is een mooi, ingekapseld geheel door de droom die aan het einde van het verhaal terugkeert en een einde krijgt. Je gelooft de band tussen de twee personages direct door de sterke dialoog en de gedachten van het hoofdpersonage, zelfs zonder de context te weten. We willen zeker meer weten/lezen!