Auteur: Joany
Te vinden op: Instagram
Feedback gewenst?: ja, van andere schrijvers en lezers. Wil jij feedback achterlaten, dan kan dat onderaan de pagina!
De Weg naar Huis
Zijn handen trilden een beetje terwijl hij methodisch een schroefje dat niet langer was dan zijn pinknagel los probeerde te draaien. Hij had het apparaat volledig uit elkaar gehaald, alle individuele onderdeeltjes en schroefjes netjes op de eettafel uitgestald. Zorgvuldig had hij de doorgebrande draden vervangen, buitgemaakt op de minst essentiële delen van het mechanisme, dat hem als een soort harnas zou omhullen. Nu moest het weer in elkaar.
Hij had hier niet voor geleerd. Hij was geen mechanicus. Maar dit apparaat was zijn enige weg terug naar huis.
‘Jonas?’
De stem van Henti klonk zo plotseling, zo vlak achter hem, dat hij schrok. Zijn hand schoot door, en de schroevendraaier boorde zich in het membraan erachter. Het apparaat gaf een protesterende kraak. Vonkjes stoven op, en een van de draadjes die de binnenkant belijnden vatte vlam. Verwoed sloeg hij een paar keer op het vuur, tot het vlammetje doofde.
Samen staarden ze naar het onderdeel, waar een klein rooksliertje uit opsteeg.
‘Was dat de bedoeling?’ vroeg Henti met een zachte stem.
Hij schudde zijn hoofd en liet het onderdeel los.
‘Het spijt me,’ zei ze. Ze zette haar handpalmen op de tafel en boog zich over het onderdeel dat hij aan het repareren was geweest. De frons op haar gezicht groeide, zoals altijd wanneer hij haar dingen liet zien die uit zijn eigen tijd kwamen. Voordat hij hier was gekomen, had ze nog nooit in haar leven plastic gezien. Of schroeven, of roestvrij staal. Hij had muziek voor haar afgespeeld op zijn telefoon (toen de batterij nog leefde), en had stilletjes moeten lachen om haar reactie, de pure verbijstering op haar gezicht.
Magie, had ze het genoemd. Alles wat hij deed leek magie.
‘Is het kapot?’ vroeg ze nu zacht.
Hij keek neer op het onderdeel in zijn handen, op de roetvlekken op de tafel. ‘Kapotter dan het al was, in ieder geval,’ verzuchtte hij. Hij leunde naar achter in zijn stoel. Henti’s kat was haar de kamer in gevolgd. Het dier gaf een enthousiast kopje tegen zijn benen en sprong op tafel. Meteen ging hij met een schoefje aan de haal. Ergens was het geruststellend dat zelfs tweeduizend jaar in het verleden katten nog steeds katten waren.
‘Ik wilde vragen of je meekwam een honingbrood halen,’ zei Henti, haar handen achter haar rug. ‘Daduhepa maakt ze op de markt, en ze roken zo lekker, en.. Ik dacht dat je een pauze kon gebruiken van dit alles.’ Ze gebaarde naar de tafel, en de kat, die bezig was een tweede schroefje te laten verdwijnen.
Een stemmetje in zijn achterhoofd vroeg of het geen onbegonnen werk was zijn machine te repareren. Een ander vroeg hem of hij niet liever hier zou blijven, in Hattusa.
Hij sloot zijn ogen even, en liet de schroevendraaier uit zijn handen rollen. Toen glimlachte hij naar Henti. ‘Een pauze is precies waar ik aan toe ben,’ zei hij.
Hahaha die typische kat.
Het antwoord op de laatste vraag van Jonas geeft hij eigenlijk zelf al doordat hij het allemaal niet heel erg lijkt te vinden dat het stuk gaat, maar volgens mij komt hij daar vanzelf ook wel achter.
Mooi!