Spiegelkans
Voor de derde keer bereikte Lanna de dag voor haar zevenentwintigste verjaardag. Opnieuw stond ze voor de spiegel op de zolder van haar oma. Op het overlijden van haar oma had ze geen grip, ook niet in haar derde leven. Beneden rommelden haar ouders en haar broer met meubels en verhuisdozen.
De blauwe doek die eerder over de manshoge spiegel gedrapeerd was, lag in een stofwolk aan haar voeten.
Ze bekeek haar spiegelbeeld. Deze keer had ze haar eigen kastanjebruine haarkleur en ze was trots op haar vintage look, maar ze was nog altijd te dik. “Deze keer blijf ik echt sporten. En ik ga nooit leren bakken, alleen maar wortels eten,” beloofde Lanna haar spiegelbeeld.
Ze schraapte haar keel. Tijd voor de woorden die haar terug zouden brengen naar vijftien jaar geleden, een week voor de brugklas begon. “Kon ik het maar overdoen. Ik zou wensen dat ik nog één k…” Ze stopte toen iets langs haar kuit kriebelde.
“Mrauw.”
“Midnacht, nu even niet.” Ze streelde zijn zwarte rug en begon opnieuw. “Kon ik het maar overdoen. Ik z…”
In een sprong belandde Midnacht op haar schouder. Hij stootte zijn kop hard tegen haar slaap.
“Hee!”
Lanna plukte hem van haar schouder, ondanks zijn vlijmscherpe weerhaakjes. Ze hield hem voor zich. “Ik moet terug met de spiegel, vriendje. Ik heb te veel fouten gemaakt. Deze keer ga ik geen rechten doen. Veel eerder beginnen met schilderijen maken. En salsadansen. En Freek krijgt nooit mijn nummer. Ik moet dit doen, poes.”
Midnacht hing daar maar. Toen klonk één enkele hartverscheurende, langgerekte “Miauw.”
In haar vorige twee levens moest Midnacht niets van haar hebben. Nu was ze veranderd. De eerste keer vluchtte Lanna weg van de ruzies, de antidepressiva en haar studieschuld. De tweede keer van haar vaders ziekte, haar langlopende scriptie en haar verstikkende relatie. Nu van…
Lanna liet zich in een kleermakerszit zakken. Ze begroef haar neus in Midnachts vertrouwde, muffe vacht en luisterde naar de gedempte stemmen van haar familie.
“Ik ga ook veel moeten missen.”
De verleiding was zo groot.
Beter. Slimmer. Wijzer.
Ze hoefde alleen maar de woorden te zeggen.
Midnacht spon luid en knipoogde omhoog naar haar.
“Lanna? Alles goed? Het klonk alsof er glas viel.”
“Niks aan de hand, mam.” Ze maande haar bonzende hart tot rust. “Kun je een veger en blik aangeven?” Had ze dit echt gedaan?
Pal achter waar de spiegel had gestaan, stond een grote houten kist. Midnacht snuffelde eraan en knipoogde naar Lanna.
“Wat wil je me laten zien?” Lanna schoof de scherven opzij en duwde moeizaam de deksel open. De kist was leeg, op een grijze lappenpop na. De pop droeg een jurkje dat Lanna bekend voorkwam. De stof van de rok die ze had gedragen bij haar eindexamen. Maar niet in dit leven.
De pop voelde warm aan in haar handen en de glazen oogjes leken haar aan te kijken als haar spiegelbeeld. De opgenaaide, kastanjebruine haren voelden precies aan als echt haar.
Feedback Papieren Zwaard
Dit was één van onze favoriete ingezonden verhalen. Er zit een duidelijk begin, midden en einde in, met een sterke eerste zin die je meteen nieuwsgierig maakt én de premise van het verhaal duidelijk maakt. Je krijgt in het kleine verhaal al goed mee wat Lanna voor persoon is, wat haar drijft en waarom ze de keuzes maakt die ze maakt. Erg sterk gedaan!
De laatste alinea geeft een bijna horror-achtig tintje aan het verhaal; idealiter zou dit nog verdere uitwerking kunnen gebruiken, zodat deze twist wat meer tijd heeft om bij de lezer te landen. Het voelt alsof het verhaal nog een ‘staartje’ nodig heeft om het helemaal mooi af te ronden.
Verder vonden we dit een erg toffe interpretatie van het tijdreis-thema. Het verhaal leest lekker weg en smaakt zeker naar meer!
Dankjulliewel voor de feedback en wauw wat een mooie illustratie erbij. I love it!